Jak wybrać psychoterapeutę i odpowiedni nurt terapii dla siebie?

Podejmując decyzję o terapii, często długo planowaną, a czasami działając impulsywnie, kiedy cierpienie, które odczuwamy i problemy, z którymi przyszło nam się zmierzyć stają się nie do wytrzymania nie wiemy, czym się kierować wybierając terapię dla siebie.

Dlaczego ludzie podejmują terapię?

Ludzie zgłaszający się na terapię podejmują ją najczęściej z powodu przeżywanego cierpienia. Mogą to być określone objawy: lękowe, depresyjne, doznania bólowe, zaburzenia snu, zaburzenia jedzenia, trudności w skupieniu i utrzymaniu uwagi itp.

Mogą to być zaburzenia codziennego funkcjonowania: nieustępujące uczucie zmęczenia i braku siły do wykonywania podstawowych czynności domowych czy zawodowych i wiele innych zaburzeń. ograniczających pełnienie zadań życiowych.

Mogą to być objawy przypominające choroby somatyczne, rozpoznawane czasami jako choroby serca, jako choroby neurologiczne czy inne.

Pytani o inne kłopoty i zmartwienia, zaczynają wymieniać całe listy problemów, jakich doświadczają na co dzień. Są to przede wszystkim skargi na nieudane życie rodzinne. Konflikty z rodzicami, poczucie bycia nie rozumianym przez nich, nadmierny krytycyzm ze strony rodziców albo nadmierna troska i ograniczanie swobody stanowienia o sobie. Poczucie krzywdy wyrządzanej przez rodziców albo własne poczucie winy za krzywdy wyrządzane rodzicom.

Poczucie nieudanych związków emocjonalnych zarówno towarzyskich, jak i partnerskich. Brak zaufania wobec innych, poczucie bycia wykorzystywanym. Przeżywany lęk w sytuacjach społecznych. Poczucie bycia odrzucanym. Poczucie braku zainteresowania ze strony osób, na których pacjentowi zależało, czy zależy. Trudności w utrzymaniu związków emocjonalnych. Czasami unikanie trwałych związków emocjonalnych i decyzja o życiu w samotności.

Konflikty między małżonkami. Poczucie błędnego wyboru partnera. Poczucie niedopasowania psychicznego czy niedopasowania fizycznego. Poczucie niezrozumienia przez męża czy żonę. Przekonanie o niewierności partnera albo faktyczna własna czy partnera niewierność. Przejawy agresji i przemocy między małżonkami. Nieudane współżycie seksualne. Decyzje rozwodzie i nowe nieudane związki małżeńskie czy partnerskie.

Nieumiejętność radzenia sobie z dziećmi. Nadmierny lęk przed odpowiedzialnością i obawy o własną niekompetencję w spełnianiu opiekuńczych i wychowawczych zadań. Nadmierna troskliwość i opiekuńczość albo brak dostatecznej troski i poczucie nadmiernego obciążenia. Poczucie wrogości wobec własnych dzieci. Obwinianie ich za zmarnowane życie. Nadzieja, że dziecko czy dzieci zrekompensują rodzicowi wszystkie cierpienia, jakich doznaje w związku małżeńskim czy w nieudanym życiu zawodowym. Nadmierny krytycyzm wobec własnych dzieci albo bezkrytyczne dostrzeganie w dziecku cech, których ono nie posiada i oczekiwanie zrealizowania przez nie celów, których ono nie będzie mogło zrealizować. Nieadekwatne poczucie winy za niepowodzenia dzieci, chęć pokierowania ich sprawami jako potrzeba naprawienia wyrządzonych im krzywd.

Konflikty między dorosłymi dziećmi i rodzicami w podeszłym wieku. Potrzeba rodziców wpływania na życie dorosłych dzieci. Ingerowanie w ich małżeństwo, sposób wychowywania dzieci, w ich sprawy zawodowe. Poczucie braku wdzięczności ze strony dzieci, poczucie krzywdy związane ze zbyt małą troską o „starych” rodziców. Poczucie niespełnionych nadziei związanych z dzieckiem. Dorosłe dzieci mogą przeżywać żal i złość do rodziców za „złe” wychowanie, za nieprzygotowanie ich do życia, za nadmierny wpływ na ich decyzje. Albo poczucie winy za ,,porzucenie” rodziców, za zbyt małą troskliwość o nich, za małą ilość czasu spędzanego z nimi, za niespełnienie ich oczekiwań.

Inny rodzaj problemów to problemy zawodowe. Poczucie błędnego wyboru zawodu. Poczucie własnych niekompetencji zawodowych. Poczucie niezdolności do zaprezentowania własnych umiejętności zawodowych. Poczucie niepewności w wykonywaniu zadań zawodowych. Poczucie zagrożenia w obliczu nowych zadań. Lęk przed podejmowaniem zadań bardziej odpowiedzialnych. Nieadekwatne ambicje zawodowe, narażające na doznawanie wielu niepowodzeń. Zaprzeczanie własnym niekompetencjom lub umiejętnościom. Poczucie bycia niedocenianym i nieadekwatnie wynagradzanym. Złość z powodu braku awansu i docenienia przez środowisko zawodowe. Bezkrytyczna rywalizacja zawodowa, prowadząca do wielu konfliktów. Poczucie krzywdy związane z odczuwaną niechęcią ze strony przełożonych albo współpracowników. Częste zmiany pracy o charakterze ucieczki ze środowiska nieprzyjaznego. Nadmierna zależność od opinii kolegów czy przełożonych, utrudniająca własne inicjatywy zawodowe. Pomniejszanie własnych osiągnięć i umiejętności zawodowych.

Osobną grupę problemów zgłaszanych przez pacjentów, stanowią trudności związane z ich relacjami z innymi ludźmi. Przeżywają oni lęk przed ludźmi, unikają kontaktów z nimi, zwłaszcza bliskich. Mają poczucie, że są nielubiani, że ludzie unikają ich, nie doceniają, chcą skrzywdzić albo ich wykorzystać. Poczucie, że są nieatrakcyjni towarzysko, że nie potrafią rozmawiać z innymi. Obok poczucia lęku, poczucia bycia nie zrozumianym i nieakceptowanym, przeżywają uczucie złości i niechęci wobec innych, niezgody na „gorsze” traktowanie ich przez ludzi. Złości za niezrozumienie, nieakceptowanie, unikanie lub niewłaściwe traktowanie. Niekiedy okazują tę złość, odrzucają innych, doprowadzając do jawnych konfliktów, do sytuacji konfliktowych, nawet z tymi, którzy są im życzliwi. Obwiniają cały świat za swoje nieszczęścia. Czują się samotni, odrzuceni czy skrzywdzeni.^[1]

Jaki nurt terapii wybrać?

Badania pokazują, że żaden z wiodących systemów (modalności, nurtów, szkół) nie udowodnił swojej wyższości nad innymi. Prawie każde z podejść oferuje wartościowe perspektywy w pomaganiu Pacjentom. Niezwykle cennym jest sięganie po rozmaitą konceptualizację rozumienia ich problemów. Sposób pracy powinien być dostosowany do specyfiki osobowości i dysfunkcji osoby szukającej pomocy.

Główne nurty psychoterapii to:

• Poznawczo-behawioralny

• Psychodynamiczny

• Humanistyczny (w tym Gestalt)

• Systemowy

• Integracyjny

Wychodząc temu naprzeciw w Centrum Terapii Empatyczni skoncentrowaliśmy się na tym, aby dopasować rodzaje terapii w najlepszy możliwy sposób wykorzystując potencjał i kompetencje Terapeutów do trudności, z którymi zgłaszają się Pacjenci. Każdy z nich posada unikalne doświadczenie i kwalifikacje, które oprócz bazowego wykształcenia psychologicznego uzupełnił o dodatkowe specjalności, studia podyplomowe, kurs psychoterapii lub inne specjalistyczne kursy zawodowe.

Dzięki temu czujemy się pewnie we wsparciu Pacjentów doświadczających trudności w tych obszarach:

mgr Marta Migza (psycholog):

Doskonała Specjalistka dla przeżywających silny stres lub lęk, potrzebujących wsparcia w trudnej sytuacji życiowej, mających trudności w relacjach, szukających wsparcia w roli rodzica lub chcących przygotować się na rodzicielstwo, mających trudności z podjęciem decyzji, tych, którzy chcieliby zmienić swoje nawyki żywieniowe, mających za sobą wiele nieefektywnych diet, doświadczających trudności związanych z jedzeniem (np. jedzenie wybiórcze, jedzenie pod wpływem emocji, napady objadania się). Duży nacisk nakłada na budowanie pomiędzy terapeutą a pacjentem więzi aby dobrze poznać jego problemy.

Mgr Agnieszka Mesterhazy (psycholog):

Specjalizuje się w następujących zagadnieniach: stres, kryzys życiowy, kryzys emocjonalny, kryzys w związku, kryzys zawodowy, wypalenie zawodowe, niskie poczucie własnej wartości, psychoanaliza, samorozwój, budowanie odporności psychicznej. Prowadzi również terapie w języku angielskim.

Mgr Małgorzata Stawarz (psycholog):

Przyjmuje nastolatków od 15 roku życia i dorosłych. Pracuje z osobami, którzy doświadczają lęku, fobii społecznej, nadmiernego stresu, wypalenia zawodowego, mają trudności w relacjach, którzy chcą pracować nad swoją samooceną, pewnością siebie. Pomaga również w zaburzeniami zachowań i osobowości.

Mgr Magdalena Hossadyna (psycholog, psychoterapeuta):

To doświadczona psychoterapeutka pracująca w nurcie integracyjnym, oferuje pomoc psychologiczną oraz psychoterapię osobom dorosłym zmagającym się z problemami psychicznymi takimi jak m.in: doświadczenie kryzysu życiowego, zaburzenia osobowości, trudności w relacjach osobistych, obniżony nastrój, depresja, niskie poczucie własnej wartości, zaburzenia lękowe, stres a także osobom, które doświadczyły trudnych emocjonalnie przeżyć w przeszłości, co dotyczy m.in. osób identyfikujących się jako DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików) i DDD (Dorosłe Dzieci z rodzin Dysfunkcyjnych).

Nurt integracyjny w psychoterapii polega na łączeniu różnych podejść terapeutycznych, aby jak najlepiej dostosować terapię do indywidualnych potrzeb pacjenta. Zamiast stosowania jednego, sztywnego modelu, terapeuta integracyjny korzysta z technik i teorii z różnych szkół psychoterapii, takich jak:

Psychoterapia psychodynamiczna – praca nad nieświadomymi konfliktami emocjonalnymi i przeszłymi doświadczeniami. Psychoterapia poznawczo-behawioralna (CBT) – zmiana nieadaptacyjnych myśli i zachowań. Podejście humanistyczne – skupienie się na rozwoju osobistym, samorealizacji i akceptacji siebie. Terapia systemowa – zrozumienie pacjenta w kontekście jego relacji z innymi i struktury rodziny. Terapia egzystencjalna – badanie pytań związanych z sensem życia, śmiercią, wolnością i odpowiedzialnością. Terapeuta integracyjny wybiera techniki z tych różnych szkół w zależności od problemów pacjenta, jego osobowości, historii życiowej oraz celów terapeutycznych. Głównym założeniem tego podejścia jest to, że nie ma jednego “najlepszego” sposobu leczenia wszystkich problemów psychologicznych, a skuteczna terapia powinna być elastyczna i dostosowana do jednostki.

Dzięki temu nurt integracyjny jest wszechstronny, a pacjent otrzymuje wsparcie oparte na najodpowiedniejszych dla niego metodach terapeutycznych.

Mgr Joanna Kania (psycholog):

Specjalizuje się w następujących obszarach pomocy: zaburzenia lękowe, stres, trauma, żałoba, problemy adaptacyjny, wsparcie dla kobiet w ciąży doświadczających trudnych emocji, nie akceptujących zmieniającego się ciała, depresja okołoporodowa, poronienie, niepłodność, interwencja kryzysowa.

Mgr Klaudia Czopkowicz (psycholog):

Zaprasza do konsultacji osoby, które chciałyby pogłębić swoją wiedzę o sobie samym i zadbać o swój samorozwój. Pomaga osobom, które borykają się z trudnościami w budowaniu relacji oraz życiu zawodowym. A także osobom zmagającym się: z zaburzeniami osobowości, depresją, zaburzeniami lękowymi, obsesjami, zaburzeniami odżywiania, traumami, stresem, czy niską samooceną.

Wybór psychoterapeuty jest kluczowym krokiem w rozpoczęciu skutecznej terapii, dlatego warto kierować się kilkoma ważnymi kryteriami:

1. Kwalifikacje i specjalizacja – Upewnij się, że psychoterapeuta posiada odpowiednie wykształcenie i certyfikaty, np. ukończenie szkoły psychoterapii i członkostwo w uznanych stowarzyszeniach zawodowych. Ważne jest także, aby specjalizował się w problemach, z którymi się zmagasz (np. depresja, lęki, zaburzenia odżywiania).
2. Podejście terapeutyczne – Istnieje wiele nurtów psychoterapii, takich jak psychodynamiczna, poznawczo-behawioralna (CBT), humanistyczna czy systemowa. Wybierz podejście, które odpowiada Twoim potrzebom i stylowi pracy, biorąc pod uwagę, że różne metody sprawdzają się w różnych problemach.
3. Doświadczenie – Warto sprawdzić, ile lat doświadczenia i czy ma praktykę w pracy z przypadkami podobnymi do Twojego. Doświadczenie w terapii problemów takich jak traumy, uzależnienia czy relacje międzyludzkie może być kluczowe.
4. Rekomendacje i opinie – Zasięgnij opinii innych osób, które były pacjentami danego specjalisty, lub sprawdź recenzje online. Ważne jest, aby cieszył on się dobrą reputacją i budował zaufanie.
5. Pierwsze wrażenie – Pierwsze spotkanie, czyli konsultacja, pozwala ocenić, czy czujesz się komfortowo w jego obecności. Dobra relacja terapeutyczna, oparta na zaufaniu, empatii i wzajemnym szacunku, jest kluczowa dla sukcesu terapii.
6. Dostępność i lokalizacja – Upewnij się, że godziny, które pasują do Twojego harmonogramu, oraz że jego gabinet znajduje się w dogodnym dla Ciebie miejscu. Możliwość regularnych spotkań bez problemów logistycznych jest ważna dla kontynuowania terapii.

Kierowanie się tymi kryteriami pomoże wybrać terapeutę, który będzie najlepiej dopasowany do Twoich potrzeb i z którym współpraca przyniesie oczekiwane rezultaty.

Carl Gustav Jung pisał: “Dopóki nie uczynisz nieświadomego świadomym, będzie ono kierowało Twoim życiem, a Ty będziesz nazywał to przeznaczeniem”.

Co oznacza, że dopóki nie przyjrzysz się bardziej temu, co przez lata zgromadziła Twoja podświadomość i jak to wpływa na Twoje wybory – będziesz kręcić się w kółko i mówić, że najwidoczniej takie jest Twoje przeznaczenie.

Przypisy

1. Czabała (2006) „Czynniki leczące w psychoterapii” Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa